تحلیل الگوی مدیریتی شهر تهران

انتخاب نوع مدل مدیریت شهری، بازتابنده‎ی نگرش حاکم بر تنظیم روابط شورا و شهرداری و مهم‌تر از همه، بیانگر میزان مشارکت و قدرت اجرایی است. یکی از گفتمان‎های مهم در تعیین مدل مدیریتی برتر، تعیین چگونگی اداره‎ی شهر و قرارگیری قدرت در دست مدیران شهری است. از سوی دیگر، مدل اداره‎ی شهر رابطه‎ی نزدیکی با حل یا ایجاد مسائل شهری دارد. از بررسی مدل مدیریت شهری در کلان‎شهر تهران چنین برداشت می‎شود که نوع مدل مدیریت شهری در ایران، مدل شورا ـ مدیر شهر است. تحلیل الگوی مدیریتی تهران و ویژگی‎های این نوع مدل در ایران، به‎ویژه انتصابی بودن شهردار، سبب وابستگی شدید عناصر مدل مدیریت شهری به ساختار کلان قدرت شده و این روند به‎نوبه‎ی خود فقدان و کمبود نهادهای مدنی و مشارکت مردمی را تشدید کرده و موجب تبدیل شدن عرصه‎ی مدیریت شهری به یک عرصه‎ی تجدید قدرت برای گروه‎های قدرت سیاسی در سطح ملّی شده است. بنابراین مدل شورا ـ شهردار قوی، به‎عنوان الگوی مناسب توصیه می‌شود تا با بهره‌گیری از این الگو، به‎دلیل دارا بودن رویکرد جمع-گرایانه و مشارکتی که در حلّ مسایل شهری دارد، در سطوح فراملّی با تأکید بر کاهش نقش دولت مرکزی و در سطوح محلّی، تقویت جایگاه و نقش مدیریت محلّی و مشارکت اجتماع محلّی، حاکمیّتی چند سطحی و چند عاملی را برای مدیریت شهری کارآمد و اثربخش توصیه کند و همچنین این مدل با استفاده از معیارهای منتج از مبانی نظری حکمروایی شهری و برخی از معیارهای مرتبط دیگر، سبب تقویت شاخص‎های حکمروایی شهری (مشارکت شهروندان، مسئولیت‎پذیری و پاسخ‎گویی و عدالت) و نیز ارتقای برخی دیگر از شاخص‎های مورد توجّه، چون اقتدار مجموعه مدیریت شهری، قدرت و اقتدار شهردار، هماهنگی و همکاری بین شورا ـ شهرداری، تخصّص‎گرایی در بدنه‎ی شهرداری، قدرت نظارتی و قانون‎گذاری شورا و ثبات در مدیریت شهری خواهد شد و وابستگی به عناصر قدرت سیاسی سطح ملّی را کاهش یا از بین می‌برد. بدین ترتیب مدل شورا ـ شهردار قوی، به‎طورکلّی برای تقویت نهاد مدیریت شهرتهران ارزیابی شده است.